دیوانگی به وقت صبح | نقد و بررسی بازی Until Dawn

چه چیزی باعث می‌شود تن مان بلرزد؟بیایید بر سر موضوع اصلی‌مان یعنی بازی «تا سپیده‌دم» (Until Dawn) برویم. بازی‌ای که می‌توانید دو نوع متفاوت از ترس خود را ببینید و به سادگی حس کنید. بازیی‌ای که هرچند شما را تا مرز سکته پیش نمی‌برد اما می‌تواند ترس‌های شخصیتان را به راحتی برای‌تان متجلی کند.
همه‌ی ما می‌دانیم در یک بازی شاخه‌ی وحشت تنها چیزی که ملاک نیست داستان است! زیرا در این موارد داستان آن قدر کلیشه‌ای خواهد بود که باعث می‌شود شما توجه‌تان را بر روی صحنه ی ترسناک جلب کنید و خیلی کم به سمت داستان کشیده شوید. اما نکته‌ی بسیار مهمی که در تا سپیده‌دم وجود دارد، این است که بازی گیم‌پلی انتخابی دارد. پس به همین دلیل مهم‌ترین چالش بازی روایت داستان خوب و شخصیت‌پردازی عالی است. می‌توانم کاملاً جدی بگویم که بازی از پس این چالش به خوبی برآمده و داستان بازی از جایی شروع می‌شود که 7 دوست صمیمی و هم کلاسی تصمیم می‌گیرند به کلبه‌ای بروند که متعلق به 3 نفر از دوستانشان به نام های جاش، هانا و بِس است. نکته‌ی جالب اینجاست که یکی از زیر ژانرهای گونه‌ی وحشت مربوط به‌همین رفتن دسته جمعی تعدادی دوست به کلبه‌ای برای تفریح است که به فاجعه‌ای خون‌بار و پر از ترس ختم می‌شود. ولی ظاهرا نویسنده‌های این بازی توانسته‌اند به این کلیشه‌ی نه‌چندان جذاب افسار زده و از آن به‌عنوان برگ برنده‌شان استفاده کنند. اصلا نیازی به اشاره کردن ندارد که اشتباهی رخ می‌دهد و فاجعه‌ای جمع را به بحران می‌کشد و این شروع ماجراهای تا سپیده‌دم است.